Appenzeller Artos v. Spycher Sonnenrain overleden

Appenzeller Sennenhond Artos v. Spycher Sonnenrain
Geboren 27 Augustus 2002
Overleden 25 November 2014, aan kanker (lymfoom of mastcel)
Eigenaar: Catholijn Jonker
Afscheid van Artos the Gentle Appenzeller

Ach wat moeilijk is het om dit te schrijven. Het is nu bijna een maand geleden dat ik Artos heb moeten laten inslapen, en het voelt nog net alsof het pas gisteren gebeurd is. In augustus besloten we met de dierenarts samen nog voor een knie-operatie, omdat we dachten dat hij nog wel een jaar of twee had. Het herstel ging ongelofelijk snel: hij vond dat hij een dag na de operatie al best weer op het pootje kon staan, er op lopen ging een dag later. De foto na 6 weken was prima, nog even rustig aan doen, maar dan heb je weer een pracht potengestel. Maar toen ging het niet meer beter met hem, maar slechter. Hij was snel moe, wilde niet zo veel meer, de rondjes werden weer korter in plaats van langer.

Hij heeft een aantal keren behoorlijk hoge koorts gehad, rillen, zich duidelijk erg rot voelen. We hebben antibiotica gehad, natuurlijk elke keer pijnstillers, aangepast dieet, dan onderzoek van de ontlasting (was niets in te vinden). We waren nog bezig na te denken wat de volgende stap zou zijn, toen hij weer ziek werd, ’s avonds net na het werk. Pijnstillers gespoten en afgesproken de volgende dag verder te kijken. Het werd die nacht: weer pijn, weer koorts en rillen, dus terug naar de dierenarts. Artos liet zich zo lief helpen: echo maken, rontgenfoto’s alles zonder kalmerende middelen. Gewoon de dierenarts en ik, midden in de nacht, geen verdere hulp. De foto’s gaven problemen aan, longen niet helemaal schoon, misschien een hartzak probleem, maag/darmen ook niet helemaal ok, maar ook niet zodanig dat het duidelijk was wat er was. Specialist gebeld, die kon het ook niet direct duiden. Dus weer pijnstillers, nu morfine er bij. Weer naar huis om de volgende dag verder te gaan.

Die nacht heeft Artos zich niet meer omgedraaid, hij lag daar, sliep, blij bij mij te zijn. De volgende ochtend zouden we samen naar het werk gaan. Ik nodigde hem uit om mee te gaan, maar Artos zei dat het voor hem niet hoefde. Nog eens vragen, en toen kwam hij toch van de bank af. Altijd de brave, trouwe vriend. We gingen naar het werk, maar na een uur zat hij weer te rillen van de koorts. Hij keek me aan en zei dat het van hem echt niet meer hoefde. Ik zei hem dat het goed was en dat de dierenarts hem nu echt van de pijn zou afhelpen. Ik nam hem gelijk mee naar de dierenarts, daarvoor moest hij de auto in en zelfs dat was eigenlijk al te veel. De dierenarts heeft gelijk tijd voor ons vrijgemaakt en hem snel uit zijn lijden verlost.
Mij restten de tranen en ook nu, nu ik dit schrijf, vloeien ze rijkelijk.
Natuurlijk resten me ook de herinneringen. Zoveel mooie, dierbare herinneringen. Artos was een bijzondere Appenzeller, de meest passende is wel dat hij een echte gentleman was. Mensen mochten hem rustig minuten in de ogen staren, kinderen mochten op hem duiken, mensen die hem heel graag even wilden aanhalen stond hij beleefd te woord, zelfs als hij er geen zin in had, had hij een manier gevonden die voor iedereen duidelijk was: hij liep er heen draaide voor hen om, zodat ze hem nog net over de rug konden aaien en liep dan weer naar zijn eigen plek. Hij was een vriend van honden, katten, bloemen en konijnen, en van vele mensen.

Altijd was Artos bij me. Ik noem een paar bijzondere gebeurtenissen: ’s nachts samen door het Amsterdamse Bos de drugsdealers omzeilend, naar lawinehondentraining in Zwitserland, mee naar het werk waar hij iederen voor zich innam, naar de inrichting voor verstandelijk gehandicapten waar hij een speciale band had met sommige bewoners, mee kanovaren met een hoop geblaf en zwemmen, samen van een steiger met een aanloop het water inplonsen, samen op jacht naar een inbreker (die gelukkig het huis inmiddels al verlaten had), en bovenal vele jaren quality time bij Arjen van Alphen en Francien Koeman van De Roedel in Belgie met allerlei hondenvrienden.
Het waren mooie tijden, het waren bijzondere tijden.

Wat een kanjer van een hond.